Dag lieve vrienden,
Gisteravond zijn we door Georgia, een zacht en vriendelijke man die met zijn moeder op was naar zijn thuis in Belgrado, opgepikt van een tankstation zo'n 30km van de Croaatse grens, een gelukkige gebeurtenis omdat de tijd zich ons de noodzaak tot overnachting in een tent in de nabije bossen begon op te dringen. Een korte situatieschets van het station in Zagreb waar we door onze Servische vriend gebracht werden: het treinstation bestond uit een rits van sporen waarvan er 3 van peron voorzien waren (dwz een kleine betonnen verhoging van 30 centimeter genoten), er was een hokje met een ticketautomaat (dat geen tickets naar het centraal station verkocht maar wel naar Kosovo), een groepje van vijf dames op leeftijd (waarvan er één mij in het Duits wist te vertellen dat ik tickets naar het centrum kon kopen bij de balie waarin een bordje stond met pauze), en, zoals we later begrepen, een man van wie ik de leeftijd in de veertig schatte die rondliep, met de dames flirtte, de lokale jeugd een beetje verveelde en ons, na zijn pauze, kaartjes wist te verkopen.
Achter het spoor gelegen waren wat huizen, waarvan we één bewoner de tuin hebben zien betreden door simpelweg alle sporen (een stuk of 7!) over te lopen, en verder was het er niet erg druk. Enige verwarring bij de dames die in de veronderstelling waren dat onze en hun trein een half uur eerder aankwam dan verwacht, maar die zich verder niet erg druk wisten te maken en het extra half uur wisten te vullen met onderlinge blikken en grapjes waarvan de strekking mij volledig ontging (al dan niet te wijtten aan mijn meer dan gebrekkige Croatisch).
Vandaag heb ik koffie gedronken in 'Eli's caffe', naar het schijnt een koffie-instituut in Zagreb en heb ik uitgebreid gesproken met Michael (wiens volledige Croaatse spelling me is ontgaan, mijn excuzes Michael), een student film. Een aantal aanknopingspunten uit ons gesprek: "het essay is een fantastische academische literaire vorm omdat het geen enkel "praktisch" doeleinde heeft." -Michael. Geen enkele baas vraagt je ooit om een essay. Het essay is nooit geketend geweest aan de productie en juist daarom misschien wel een van de relevantste en meest vrije vormen van nadenken.
Het theater bloeit onder de jeugd in Zagreb!
De lijnen tussen kunst/ filosofie/ theater/ epistemologie zijn op sommige vlakken vermoed ik arbitrair en ik wil naar een omgeving toe waar deze verder kunnen vervagen. Een omgeving waarin het essay zegeviert omdat de levens van mensen niet zo strak geketend zijn aan de productie maar waarin de menselijke nieuwsgierigheid zich op de voorgrond op stelt, een epistemologische nieuwsgierigheid, die poëtische kennis cultiveert. Dat moet bij uitstek beginnen bij ons, jonge mensen, en ik zie daarin ook een bijbehorende plicht die ons aanspoort om elkaar wakker te schudden uit deze vreemde droom.
Ik wil iedereen graag uitnodigen om (eventueel anoniem) hun gedachten te delen en met elkaar in gesprek te gaan (dit is wat experimenteel) onder dit bericht.
(Sorry for the Dutch text, I'm a little sick so I don't really have the energy to translate right now, I hope Google suffices)
Не верю. Красиво написано, но нет. Не верю.
Ik zal een poging wagen je uitnodiging te beantwoorden. Struinend door een betere boekhandel in Utrecht viel mijn oog op een dun boekje - met inderdaad twee essays - van Marlies de Munck en Pascal Gielen waarin ze reflecteren op het post-covid landschap in onderwijs en kunst. De directe juxtapositie van deze stukken trof mij als bijzonder effectief. Volgens de auteurs verliezen we in de schakel naar een (al dan niet gecommodificeerd) model van onderwijs gegrond in het online-landschap Walter Benjamin's concept van aura, de samenscholing van lichamen en dus gedachten, een situatie waarin door discussie de capaciteit van het individuele intellect logischerwijs wordt overstegen. Enkel in een dergelijke relatie - wellicht volgend op de zekere mate van respect die…